Gisteren tijdens het toekomstdiner kreeg ik een compliment van de directeur van de architectuurbiënnale van Rotterdam…
Trots liet ik dat weten aan mijn moeder en vriendinnen,
Zij reageerden:
“Wow wie hij HIJ…”
En “wat leuk van HEM”
En “Is hij single…”
Terwijl het was natuurlijk een ZIJ met een geweldige gele zijde kimono…dus de 22ste eeuw is er nog niet helemaal…
Ik appte een vriendin, die vroeg hoe het ging…
Er wordt hier zacht gesproken, door mensen die veel te vertellen hebben…Bèta’s ik hou van ze….moeilijk voor mij om een relatie mee te hebben, maar oh wat zijn ze aantrekkelijk met hun integere gemompel over dingen die een beetje onbegrijpelijk maar oh zo belangrijk zijn…een knapperend haardvuur terwijl buiten de lente sneeuw dromerig valt…”
Zo moet het voor mijn dochters zijn als wij over de scheiding praten…maar dan minder geruststellend helaas….
Gisteren waren hier mensen druk bezig…Een Sinterklaasavondsfeer, een geconcentreerde sfeer:
“heb jij het plakband”
“shit mijn papier-maché zakt in…oh wacht ik maak er iets ander van…”
Mooie leuke mensen die geconcentreerd bezig waren met van alles dan zichzelf…
Ze klommen op tafels en provoceren niet met wapens maar met kaarten…door woningen te zetten in de Veluwe met streepjes omdat het tsja TOCH ERGENS moet…
Ik voel me onwetend maar niet dom zij zijn slim maar niet verwaand ze praten zacht over een toekomst waarin wij er niet zijn maar waar toch met zo veel zorg over wordt nagedacht…
Ik vroeg mijn dochter van vijf gisteren “heb je zin in vandaag?”
Ja zei ze…ik wil weten wat er allemaal naar me toe komt…
That’s the spirit en ze wist niet eens dat ik hier moest zijn….
Niet, ik wil weten wat ik allemaal af kan dwingen, naar mijn hand kan zetten of kapot kan maken, maar wat er naar me toe komt…een open nieuwsgierig vizier….
Die vond ik bij haar gisteren, morgen maar ook hier….
Ik ben hier gevraagd om iets te zeggen over de afgelopen twee dagen (LANG) waarin gesproken werd over 100 jaar (LANG) en dan kreeg ik tien minuten…kort…
Van de organisator die me vroeg de rijksadviseurs niet te dissen…wat ik van tevoren een beetje suf vond maar nu snap.
Omdat mensen die hun nek uit steken, die stotteren, hardop denken en durven zoeken naar wat ze NIET weten op een voetstuk mogen, waar ze namelijk direct af klauteren om kaarten te gaan tekenen of andere zinnige dingen doen die de meeste mensen die WEL op voetstukken blijven staan niet kunnen…
De organisator zegt “mij mag je wel dissen”…wat mij natuurlijk de lust doet vergaan om hem te dissen….
Tien minuten is relatief lang zegt hij…de lieverd…ja honderd jaar is relatief kort maar lijkt lang als je vooruit kijkt, en een mensenleven lijkt kort maar voelt ZO lang als je hart gebroken is…
En dat is mijn hart…
Ik hoor jullie bèta’s denken: “hé een hart is een spier en spieren kunnen niet breken…”
Tsja het kan WEL….helaas….mijn ex was ook een bèta die dacht dat mijn hart niet breken kon…
En natuurlijk twijfelde ik of ik hierover zou beginnen en natuurlijk doe ik het toch…omdat het past….
Jannemarie zei het gisteren: we moeten van het hoofd naar het hart…en Wouter zei het ook: “ik hou er niet van als mensen professioneel heel iets anders doen en uitvoeren dan wie ze als mens zijn…”
Dat dus niet doen, dit ben ik nu als mens, een mens met een gebroken hart die bang is voor de toekomst…omdat ik verlaten ben door mijn bèta die mij een veilig gevoel gaf…al praatte ik vaak wel een beetje door hem heen…ben ik bang….want jullie gemompel vind ik nu heel mooi…maar of ik dat van hem op waarde schatte? ik weet het niet…
Dit is waar ik ben en zo is hoe ik keek de afgelopen dagen…vanuit de pijn en de zoektocht hier naar hoop…en troost en verdomd die vond ik nog ook…
Gegijzeld in het heden zijn wij…zei Wouter vanmorgen dat is liefdesverdriet vaak…mijn wereld zo klein…dat ik paniekaanvallen kreeg als ik in een trein stapte….en dan opeens hier 100 jaar verder…en een week geleden had ik hier snotterend van paniek gestaan maar nu kan ik het aan…
Het relativeert…dat vogelperspectief trek me even uit het isolement….
Lekker hoor, over 100 jaar ben ik dood…
En hij ook…
En zijn minnares ook…
Ik zei dit gisteren aan tafel tegen de belangrijke mensen…die schrokken een beetje, maar mij gaf het lucht….
Gisteren was er een toekomstdiner waar ik me gelukkig mocht verbergen achter mijn laptop…er waren belangrijke mensen die hadden een wat andere toon dan de mensen overdag, veel zinnen waren wat luider en begonnen met IK…
“ik word er kwaad van”
“Ik ben er klaar mee”
Als mensen ergens klaar mee zijn zijn ze er nooit klaar mee, zitten ze er juist middenin….
Vrouwen die zeggen klaar te zijn met een man zijn juist nog lang niet klaar…
Als je klaar bent met iemand heb je het niet meer over hem….
Want ben je met een ander iemand waar je dan zogenaamd weer klaar mee bent…
Iemand had het tijdens het toekomstdiner over hoe we kunnen toewerken naar dat heel Nederland weer in schoon water kan zwemmen in plaats van blauwalg…
En dat we daarmee de hele transitie die nodig is een tot de verbeelding sprekend beeld kunnen meegeven….
Dat vind ik mooi en slim we hebben kleine tastbare overwinningen nodig…ik weet er alles van….
Ik zwierde een vuilniszak in de prullenbak met wat extra jeu en een best wel grote boog nadat ik een best heel grote to do list had weggewerkt in een horror speeltuin met harde house waar de kinderen toch zielsgelukkig waren en ik ook want….wegwerken van best heel grote to do.
Daarna was ik door het bos gefietst terwijl de jongste haar hoofdje op de schouder van de oudste legde daarna hebben we naar een merel geluisterd en toen dus die vuilniszak….
En ik was opeens trots door die zwier van die zak…ik ben eigenlijk een hele leuke vrouw voelde ik….dus ja weer kunnen zwemmen in water een mooi klein doel waar het hele zwikkie aan opgehangen kan worden…dat hebben we nodig kleine concrete overwinningen waar we onszelf op kunnen betrappen….
Rituelen die hebben we nodig en terwijl ik dit schrijf neem ik me voor dat het in de kliko gooien van de vuilniszak voortaan een ritueel is, en dat trots op mij hetgeen is wat gevierd wordt met die zwiep….
En nu nog zorgen dat in die zak geen onnodig plastic en eten zit, dat maakt het feestje alleen maar leuker en aansprekender…
En “Alles komt goed…”
Ik liep naar buiten gisteren de kou in, wegens te veel input en maar tien minuten…
En daar was natuurlijk gelijk…INPUT…Een klein altaartje van bloemen echt en nep…en een foto in een plastieken mapje van een jonge vitale jongen die NICK heet en daar gestorven is in een auto…staalhard en koud…onder zijn foto staan de woorden ALLES KOMT GOED…
Het staat niet tussen aanhalingstekens maar het moet een tekst zijn van Nick zelf…hij is de enige die het zeggen kan, want hoe kan het ooit nog goed zijn als je deze jonge stralende jongen verloren bent…
De mensen die hem lief hadden kozen voor deze woorden…alles komt goed, en Nick is dood….hier vlak buiten, dood.
En wij ook allemaal over 100 jaar, en ook wij willen de woorden “alles komt goed” achter laten en dat is waar mensen hier mee bezig waren gisteren: stil streepjes zettend op de Veluwe denken mompelend zoekend…
Alles komt goed…wij moeten ons leven leven zodat dat dat ook onze laatste boodschap kan zijn…zoals het onze eerste was, tenminste ik zag het in de ogen van mijn pasgeborenen toen ik die in mijn armen kreeg. dat alles goed kwam voor altijd…
ALLES KOMT GOED dan, als wij vooruitkijken NU…..voor Nick voor mijn dochters en hun dochters, ze willen er 26. Ik moet nog even uitleggen dat dat niet zo duurzaam is…
En voor het geval van reïncarnatie….mijn dochters geloven er stellig in en zij weten vaak meer dan ik…en ik vind het altijd een intens vermoeiend idee maar na de afgelopen twee dagen heb ik er wel zin in…want alles komt goed, en ik wil weten wat er allemaal naar me toekomt…nu en over 100 jaar…
En het hart kan net breken dat is waar, het is een spier en die groeit aan…op een dag…als het tijd is…misschien wel in een volgend leven al duurt het honderd jaar…en dat is relatief kort…..